اروین یالوم یکی از روانپزشکان برجسته آمریکا در حدود سال ۱۹۸۷ مجموعه ای از ده داستان که توصیف های خودش از برنامه رواندرمانی ده بیمار است را به رشته تحریر در آورده است؛ ده بیماری که به نوعی “عشق و علاقه” نقطه مشترک آنها بود.

این کتاب به جهت داستانی جذاب و با کشش است و با خواندن یکی دو صفحه از هر داستان، خواننده می خواهد بداند چه می شود؟ چه توصیه هایی می شود؟ ریشه های روانی مشکل چه بوده؟ نتیجه نهایی چیست؟

از داستان خانم حدود شصت ساله ای که عاشق رواندرمانگر جوان پیشین خود شده تا مرد سالخورده ای که نگران سرنوشت نامه های عاشقانه همسر نخستش پس از مرگ خودش است. در خواندن این داستانها هر از چند گاهی ممکن است که به موردی برخورد کنیم که آن را در ناخودآگاه یا روان و شخصیت خود یافته ایم و آن موقع است که کتاب از یک خواندن و سرگرمی به درمان تبدیل می شود. آن وقت است که آرام تر و با دقت بیشتری می خوانیم.

گاهی اوقات به موردی می رسیم و می بینیم که این رفتار را در یکی از اطرافیان می بینیم و سپس می توانیم به ریشه های آن رفتار در روان شخص پی ببریم.

اما شاید از خود کتاب جالب تر یادداشتی است که دکتر یالوم حدود ۲۵ سال پس از نگارش کتاب در سن ۸۰ سالگی بر این کتاب نوشته است. دید مهربان تر و آرام تر وی بسیار زیباست که کاش ما بتوانیم این مهربانی و آرامش را هم اکنون و در سنین جوانی و میانسالی داشته باشیم.