وقتی چیز تازه ای یاد می گیریم یا تجربه لذتبخشی را کسب می‌کنیم سیستم پاداش در مغز ما فعال می شود. با مواد شیمیایی طبیعی موجود مغز مناطق مغز با هم ارتباط برقرار می‌کنند و باعث می‌شوند بتوانیم یاد بگیریم یا یک رفتار را تکرار کنیم و این کارها به افزایش دانش و تندرستی ما کمک می کند. دوپامین ماده اصلی مغز در سیستم پاداش است جایی که چند تجربه مختص انسان مانند عاشق شدن، لذت جنسی و خوش گذراندن با دوستان را معنا می‌بخشد. مواد خاصی مانند مواد مخدر می‌توانند به طور مصنوعی باعث فعال شدن این سیستم شوند. اعتیاد هم یعنی همین که مغز می‌خواهد رفتار لذتبخش را مدام تکرار کند.
ترون رندولف یک دانشمند آمریکایی بود که در دهه ۱۹۵۰ برای نخستین بار اعتیاد به مواد غذایی را طرح کرد. او نشان داد که هر شخص ممکن است با یک غذای خاص دچار اعتیاد شود و بدین ترتیب مدام از خوردن آن غذا سیستم پاداش مغز را به کار اندازد.
کارهای پژوهشی دانشمندان دانمارکی که به تازگی در مجله Scientific report به چاپ رسیده است مهر تاییدی بر نظرات ترون رندولف است.
این پژوهش نشان داد به دنبال ۱۲ روز خوردن مداوم شکر، تغییرات اساسی در سیستم دوپامین و اپیویید (شبه مخدر) مغز رخ داد. این نتایج چنین تفسیر می‌شود که خوردن مداوم غذاهای پر شکر روی سیستم پاداش مغز تاثیراتی مشابه تاثیرات مواد مخدر دارد. |زوهشگر اصلی این طرح نوشته است: ما از قبل با آثار بد شکر روی سلامت بخش های دیگر بدن آشنا بودیم اما فکر می‌کردیم شکر برای مغز و رفتارهای ما مفید باشد اما نتایج برخلاف انتظار ما منفی بود. در حالت طبیعی بدن ما را به سمت چیزهایی که دوپامین دارد سوق می‌دهد ولی اگر چیزی باشد که تحریک بیشتر و بزرگتری پدید آورد به سمت آن می‌رویم.
اگرچه این مطالعات روی حیوانات انجام شده است اما با توجه به عدم امکان انجام مطالعات با این دقت روی انسان، پژوهشگران معتقدند این نتایج را می توان به انسان تعمیم داد.