آذر ۱۳۹۰- به مجتمع فرهنگی – ورزشی کنکاش زرتشتیان یوسف آباد پا می گذارید. به طور معمول زمین چمن مصنوعی و در شب هنگام نورافکنها و نوجوانان، جوانان و بزرگسالانی که در آن به ورزشهای میدانی مانند فوتبال می پردازند جلب توجه می کند.

همه جا را به دنبال سنگ یا نوشته ای می گردید که نشان دهد کدام دهشمند این کار بزرگ و فراموش نشدنی را برای پیشبرد سلامت فرهنگی و ورزشی جامعه امروز و تعالی هازمان فردا انجام داده است. واقعاً نیازی هست؟ نه! این زمین ورزشی در کنار سایر امکانات فراهم شده خود به خود هر کسی را به تحسین دهشمندان این امکانات و مدیر تخصصی آن ها وا می دارد.

می توان چنین گفت که دهش و بخشش اگر هوشمندانه و بر پایه نیاز واقعی جامعه انجام شود حتی بدون پلاک و سنگ و تابلو و امثال آن، یاد نیک اندیش را در ذهن ها زنده نگه می دارد. چرا؟ چون از آن زیر نظر یک مدیر متخصص و دلسوز، همگان استفاده می کنند. سود بردن همه جامعه یا اکثریت افراد از امکانات دهش شده، بزرگترین یادآوری و تابلو برای جاودانه شدن اوست.

شوربختانه حالت مخالف این هم هست. گاهی اوقات دهشمندان یا حتی انجمن ها به خواست و اراده جامعه توجه   نمی کنند و با فکر خود و سلیقه خود کاری یا دهشی می کنند که مورد نیاز اکثریت جامعه نیست. گاهی برخی افراد برای این که شغلی برای خود یا اطرافیان خود دست و پا کنند، دهشمندان گرامی را ترغیب می کنند یا بهتر است بنویسیم می فریبند که دهشی انجام دهند که مورد نیاز جامعه نیست، اما پیمانکار آن می شوند و از این راه به زندگی فردی خود سر و سامان می دهند. این افراد به اشتباه خود را از بهبود فضای اجتماعی بی نیاز می پندارند. در حالی که باید توجه شود ما بیشتر لحظات بیداری خود را در خارج از خانه می گذرانیم و کیفیت زندگی اجتماعی مهم است همان گونه که کیفیت خواب فردی اهمیت دارد!!

به جز نیاز اکثریت یا همه جامعه، نکته دومی هم وجود دارد که توجه دهشمندان به آن ضرورت دارد. بدون مدیریت تخصصی یا در صورت وجود امکان دخالت غیر تخصصی افراد ناآگاه یا انجمنهای فاقد تخصص، دهش نیک اندیشان به هدر می رود. به عنوان نمونه، دخالتهای غیرتخصصی هیات مدیره و کمیسیون مربوطه انجمن زرتشتیان تهران در ابتدای نصب تابلوی جدید تصویر اشوزرتشت در تالار ایرج و سپس لجبازی و مقاومت یک یا دو تن از صاحبان قدرت در این انجمن در برابر خواست و اراده مردم و هم اکنون دخالت غیرتخصصی و عدم توجه به خواست مردم از سوی انجمن موبدان در کار سازمان پذیرایی انجمن زرتشتیان تهران، همه و همه عواملی هستند که دهش یکی از بزرگمردان جامعه زرتشتی را ناکام گذاشته؛ دهشی که هوشمندانه و برابر خواست اکثریت مردم انجام شده است.

بنابراین، دهشمندان باید بجز نیاز و نظر موافق مردم درباره دهش خود به این نکات هم دقت کنند و از دهش کردن به مجموعه های تحت دخالت سازمانها و ارگانهایی که دید تخصصی ندارند یا از مقاومت و لجبازی با نظر مردم      نمی هراسند، بشدت بپرهیزند. شوربختانه عوامل اجتماعی گوناگون سبب شده که در برخی امور که فقط هم به تهران محدود نمی شود، صاحبان قدرت برخی انجمن ها، باشگاه ها یا نهادها با کمال صراحت، مخالفت خود را با توده مردم نشان دهند و حتی به آن افتخار کنند. این زنگ خطری ست برای همه ما. امید که همه ما صدای خودمحوری ها و افراطی گری فردی این گونه اشخاص را بشنویم و از حمایت معنوی و مادی آنها بشدت بپرهیزیم.

نکته سوم : دهش برای امور مرتبط با کودکان و نوجوانان شمار بیشتری از جامعه را تا آینده ای دور در بر می گیرد. به عنوان نمونه وقتی توسط یک دهشمند برای آموزشگاه راهنمایی رستم آبادیان سیستم پروژکتور و لپ تاپ تهیه شود، نه تنها منفعت آن به دانش آموزان و والدین امروز این مدرسه می رسد بلکه تا سالها بعد این سیستم مورد استفاده خواهد بود و نام دهشمند را نزد مدیران نسل بعد جامعه هم زنده نگه خواهد داشت، مدیرانی که امروز در همین مدارس درس می خوانند.

نکته چهارم : با توجه به جمعیت فعلی و تالارها و ساختمانهای موجود، چنین به نظر می رسد که صرف پول برای ساختمانهای تازه ماندگاری زیادی در ذهنها ندارد.طبق آنچه می توان به راحتی از مهاجرتهای انجام شده و میزان تردد همکیشان در ساختمانهای فعلی درک کرد، سرمایه گذاری روی یک ساختمان جدید با هر گونه کاربری اعم از آدریان، مدرسه، خوابگاه دانشجویی و امثال آن فاقد توجیه منطقی و به دور از علاقه و نظر اجتماع است. به جرات می توان گفت امروز بیشتر به این احتیاج داریم که مطابق نظر مردم پیش برویم. پس بهتر است برای اجرای     برنامه های فرهنگی- آموزشی یا تعمیر و بهسازی ساختمانهای قدیمی دهش شود تا ساختن سازه ای تازه اما بدون کاربرد روزمره و مرتب.

در پایان، پیشنهاد می شود با توجه به سرعت تغییر در سطح جوامع امروزی دهشها به گونه ای انجام شود که در صورت هر گونه تغییر در جامعه همچنان امکان استفاده بهینه از آن فراهم باشد. مثال: اگر کسی ۱۵۰ سال پیش زمینی وقف کرده و فقط و فقط آن را به ساخت آب انبار مختص کرده است امروز …