آیا همان طور که گرسنگی، تشنگی و میل جنسی غریزه هایی در وجود انسان هستند، بی رحمی هم یک غریزه است؟

شواهد و مدارک علمی نشان می دهند که انسان دارای غریزه بی رحمی است. به عبارت دیگر، اگر خویشتن داری از روی تفکرات انسان برداشته باشد، انسان به بی رحمی تمایل دارد.

البته مطمئن نیستم که عبارت “بی رحمی” برای این غریزه انسانی مناسب باشد اما شاید توصیف آن کمک کننده باشد.

یک انسان (کاری به دلیل آن نداریم) تصمیم می گیرد یک انسان دیگر را بکشد. اگر هیچ عامل بازدارنده ای وجود نداشته باشد، رنج آورترین شیوه را برای کشتن وی انتخاب می کند. نمونه های این لذت بردن انسان از رنج همنوع خودش را می توان همین امروز هم با وجود این همه قانون و نظارت و … در صفحات حوادث پیدا کرد. در زمان های قدیم هم که اصلا صاحبان قدرت می نشستند و رنج بردن سایر انسان ها را تماشا می کردند و تازه به کسی که برنده می شد پاداش می دادند و … نام این غریزه انسانی را بگذاریم: ” بی رحمی “.

همین لحظه بسیاری از شما از جمله خود من می گوییم : نه! من آزارم به مورچه هم نمی رسد چطور بی رحم هستم؟ اشتباه نکنید: انسان غریزه ای دارد به نام “بی رحمی”. این به مفهوم بی رحم بودن همه انسان ها نیست. هر انسان به طور غریزی به غذا تمایل دارد آیا باید بگوییم همه انسان ها گرسنه هستند. نه! همه انسان ها غریزه گرسنگی را در خود دارند و هر کس در زمان خاصی مجبور شده و می شود آن را سرکوب کند و غذا نخورد اما در بسیاری از موارد وقتی همه چیز مهیاست، گرسنگی را بروز می دهیم و آن را برطرف می کنیم: با غذا خوردن.

بی رحمی هم یک غریزه انسانی است به همین منوال یعنی وقتی همه چیز برای آن مهیا باشد، بروز پیدا می کند: با آزار دادن همنوع و گاهی سایر موجودات زنده. این فراهم آمدن شرایط اما در افراد مختلف، تفاوت دارد. یکی کافی است فرمان خودرو در یک شهر با پلیس ضعیف به دستش برسد و بی رحمی خود را در رانندگی سیراب کند. یکی باید فلان ریاست یا مدیریت فلان جا را به دست آورد و با کاهش دادن توجه به پرداخت ها یا بر سر مرخصی ها و … غریزه بی رحمی و اذیت همنوع را ارضا نماید. یکی روی زمین آشغال می ریزد و می گوید رفتگر جمعش می کند و یکی هم سر می برد و خفه می کند و قطعه قطعه … اما غریزه بی رحمی را چگونه باید مهار کرد؟ آیا اصلا می توان بر غریزه بی رحمی فائق آمد؟