اسفند ۱۳۹۰- پندارنیک یکی از پایه های آیین شماست و یکی از حضایل نیک انسانی به شمار می آید و به عنوان نام دبیرستان مسلماً بهتر از نام پدر وقف کننده مدرسه می باشد و مطمئن باشید اگر آن روانشاد زنده بودند خودشان با نام پندارنیک موافق بودند.

بند بالا تقریباً نظر یکی از مسوولین بلند پایه وقت را در پاسخ به اعتراض انجمن زرتشتیان تهران به تغییر نام دبیرستان انوشیروان دادگر به «پندارنیک» منعکس می کند. در حدود نزدیک به ده سال با وجود مدارک مستدل مانند مقاله منتشره در روزنامه اطلاعات در سالهای نخست گشایش دبیرستان، نامه نگاری تازه مقامات انجمن های پارسیان هند با وزارت آموزش و پرورش و تاکید بر این که نام درست مورد نظر وقف کننده مدرسه چیست، مسوولین وقت منطقه ۶، اداره کل و وزارت آموزش و پرورش حاضر نشدند به سنت وقف احترام بگذارند و خواسته کوچک وقف کننده را ارج نهند. در حدود ۳ یا ۴ دوره انجمن و دو یا سه تن از نمایندگان ایرانیان زرتشتی در مجلس از راه های مختلف پی گیر این امر شدند و تلاش کردند تا نام مدرسه را مطابق نظر وقف کننده آن قرار دهند تا وقف کنندگان جامعه دوباره اعتماد لازم را برای دهش و بخشش پیدا کنند. مهم نبود نام نماینده مجلس چیست، مهم نبود رئیس انجمن کیست، هدف معلوم بود: بازگرداندن اعتماد به وقف کنندگان جامعه با جامه عمل پوشاندن به خواستهای منطقی آنها حتی در زمانی که در قید حیات نیستند.

پی گیری مستمر و مداوم همه این عزیزان در نهایت توسط یکی از آنها به نتیجه نشست؛آیا می توان گفت این کار را چه کسی انجام داده است؟ واقعاً نمی توان! باید گفت این هازمان زرتشتیان جهان بود که موفق شد دوباره ارزش و احترام وقف را نزد مسوولین آموزش و پرورش زنده کند؛ کاری که حتی اداره اوقاف وقت نتوانسته بود انجام دهد.

درسهای بزرگی از این کار می توان گرفت اما نباید فراموش کرد که در کنار نام دبیرستان، کیفیت آموزشی آن هم باید مد نظر باشد. باز هم نوبت همه هازمان ایرانیان زرتشتی است که یکپارچه و با هم به تحول در کیفیت آموزش مدارس همت گمارند، مدارسی که زمانی غیردولتی بودند و سرآمد مدارس پایتخت.