شهریور ۱۳۹۱- تیم ملی والیبال ژاپن در ورزشگاه پر از تماشاگران ایرانی در تهران در حالی که یک ست را باخته، در ست دوم سه امتیاز از بازیکنان تیم ملی والیبال ایران پیش است. بازیکنان ایرانی نگران شده اند و کمی به هم غر می زنند. بازیکنان ایران باز از حریف جلو می افتند.

بازیکنان ژاپن مانند قبل هستند شاید به زحمت بتوان گفت کمی غمگین شده اند ولی به هیچ عنوان از غر زدن و خشم خبری نیست. تیم ایران این بازی را می برد و تیم ژاپن رو به تماشاگران که شاید هیچ فرد ژاپنی در بین آنها نیست و همه فقط ایران را تشویق کرده بودند، به نشان احترام تعظیم می کند و بدون هر حاشیه ای از زمین خارج می شود.

همه تلاش در برابر نتیجه گرایی

بچه های ژاپنی در سالهای ابتدایی یاد می گیرند که معنای موفقیت چیست. آنها یاد می گیرند که موفقیت یعنی این که همه ی تلاش خود را در راه وظیفه فردی یا گروهی خود انجام دهند. آموزگاران دبستانهای ژاپن به دانش آموزان خود در برابر انجام همه ی تلاش «آفرین» می گویند بدون این که نتیجه تلاش او را با دیگری مقایسه کنند یا مثلاً با نمره دادن به هر یک، آنها را قابل قیاس سازند. کودک ژاپنی می داند که نوبت بعد باید باز هم بیشتر از این بار تلاش کند و بتواند هر بار از دفعه قبل خودش بهتر باشد. بدین ترتیب کودک ژاپنی می آموزد که هرگز برای تلاش بیشتر دیر نیست و به آسانی ناامید نمی شود.

در روانشناسی آموزشی نقش بسیار مهمی برای احساس موفقیت در بین دانش آموزان قائل هستند. اگر آموزگار در کلاس، دو سه تا از دانش آموزان را موفق بنامد و مدام این دو سه نفر را به رخ دیگران بکشد، بقیه دانش آموزان احساس ناموفق بودن می کنند و با تکرار این امر به ناامیدی می رسند و به طور کلی آن درس را کنار می گذارند چون امیدی به موفقیت در آن ندارند.

بخشی از گروه بودن در برابر ستاره ساختن و قهرمان گرایی

آموزگاران پیش دبستانی در ژاپن بچه ها را به کار کردن در گروه های دو نفره عادت می دهند. به طور معمول نفرات این گروه ها هر از چند گاهی تغییر می کند. کودکان در دبستان انجام کارهای هنری، ورزشی و درسی در گروه های سه نفره را آغاز می کنند و در سال آخر دبستان کار در گروه های بزرگ مانند کار کلاسی را تجربه می نمایند. آنها می دانند که در گروه باید همه تلاش خود را در انجام وظیفه خود به کار گیرند  و به علاوه به بقیه اعضای گروه خود هم کمک کنند. آنها یاد می گیرند که موفقیت گروهی یعنی این که شخص خودش به عنوان عضو موثر گروه همه ی تلاش خودش را به کار بسته باشد و به دیگر اعضای گروه هم در صورت توان کمک کند. او می داند شرایط روحی و کاری هر فرد با دیگری متفاوت است و او اطلاعات کامل درباره شرایط هم گروهی هایش ندارد که بتواند درباره آنها قضاوت کند. پس بدون قضاوت درباره کار دیگران تا آخرین ثانیه بدون ناامیدی و بدون در نظر گرفتن نتیجه به همه ی تلاش خود ادامه می دهد. او می داند برای هر فردی انجام دادن حداکثر تلاش ممکن به معنی موفقیت است و این موفقیت به نتیجه ربطی ندارد. این امیدوار ماندن به او اجازه می دهد که در نهایت، به نتیجه مناسب هم برسد ولی شاید کمی دیرتر. ولی ناامید نمی شود و کار را رها نمی کند.

اگر آموزگار دانش آموزی را که به نتیجه مورد نظر او نرسیده به خاطر نتیجه مواخذه کند، به دانش آموز احساس عدم موفقیت همراه با ناامیدی دست می دهد. در یک گروه هم اگر آموزگار دست روی یک نفر بگذارد و نقص او را بزرگ نماید همین اتفاق می افتد. در کار گروهی باید حداکثر تلاش هر فرد در انجام وظیفه ی خودش تحسین شود بدون این که با گروه های دیگر مقایسه شود. باید به کودکان آموخته شود که ابتدا وظایف را تقسیم کنند و بعد همه ی تلاش خود را تا پایان به کار گیرند. اگر آموزگار به پیشرفت کار هر فرد و گروه نسبت به خودش و به انجام تلاش بیشتر آنها توجه کند و مقایسه ای در کار نباشد، دانش آموز می فهمد تا پایان می تواند امیدوار به تلاش بپردازد اما اگر مدام با دیگران مقایسه شود، به جای این که به تلاش در گروه بپردازد، مراقب کار دیگران است و چون به قهرمان شدن فکر می کند از همگروه های خود ایراد می گیرد که خود را به عنوان قهرمان و ستاره مطرح سازد.او می داند آموزگار دوست دارد یک دو نفر از آنها را به رخ بقیه بکشد.

درس از آقای ولاسکو مربی والیبال ایران

این مربی بزرگ والیبال جهان می گوید که کار روی شرایط روحی بازیکنان را در اولویت نخست قرار داده است. او می گوید که وظیفه دارد اصول کار گروهی را به بازیکنان یاد دهد.

در ضمن، با توجه به این که بانوان ایرانی را برای تماشای این دیدار به تالار ورزشگاهی با نام «آزادی» راه نداده بودند، آقای ولاسکو این پیروزی بزرگ تیم ملی والیبال ایران را به دختران و زنان ایرانی تقدیم کرد. آقای ولاسکو اصالت آرژانتینی و ملیت ایتالیایی دارد.