اردیبهشت ۱۳۹۲-

زنان ایران مایه افتخار میهن

در لابی هتل نشسته بودم و منتظر اتوبوس.

خانمی کهنسال پس از کسب اجازه از من بر یک صندلی دور میزی که من پشت آن بودم نشست و پرسید:”اهل اردن هستی؟” گفتم:”نه! اهل ایران هستم.” ناگهان چشمهایش درشت تر شد و بدون درنگ پرسید:” چه خبر هست در ایران؟” پاسخی نگفتم و فقط لبخند می زدم، واقعا نمی دانستم از کجا و از چی بگویم. او گفت: “همین لبخندت برایم گویاست. بقیه را در اخبار می شنوم و می بینم.” من تایید کردم. پاسخ گفت: “خوشحالم که در آلمان به دنیا آمده ام چون زنان ایران خیلی اذیت می شوند.” چیزی نداشتم بگویم. واضح است که در کشوری که زنان آن قدر آزاد و با مردان برابر هستند که می توانند صدراعظم کشور شوند، زنان چنین حس خوبی داشته باشند. هم اکنون باید به همه و همه زنان ایران زمین (حتی آنها که دیگران را اذیت می کنند) درود و صددرود بفرستم. کسانی که در بدترین شرایط از جنبه های گوناگون- اقتصادی، اجتماعی، انسانی، سیاسی و…- چون گوه استوارند و به خلاف همه نابرابری ها به پیشرفت ادامه می دهند و به روزهای روشن امیدوارندو برای آن می کوشند. گمان کنم، نه! مطمئن هستم که زنان ایران قهرمانان استقامت و پیشرفت در سراسر جهان هستند و امیدوارم پیروز باشند. همچنین امیدوارم فضای ایران چنان فراهم شود که همه موارد سی گانه منشور حقوق بشر سازمان ملل که ایران هم آن را امضا کرده است، برای زنان و مردان این سرزمین محقق شود.

بشنو از مصر

یکی از کسانی که در مصر کار می کرد می گفت: “دولت کنونی پیش از انتخابات با وعده استفاده از همه نیروها از همه احزاب روی کار آمد. نه تنها از احزاب و نیروهای متخصص سود نبرد بلکه به سرعت تلاش کرد قوانین اساسی، انتخابات، انتصاب فرماندهان نظامی و قوه قضاییه را چنان عوض کند که دیگر هیچ کس هیچ وقت نتواند ذره ای از قدرت را از آنها بگیرد. کالاهای اساسی مصر از جمله سوخت از راه تونلهایی که همه می دانند کجاست به کشور همسایه قاچاق می شود و خود دولت هم می داندو این امر به افزایش قیمتها برای ما و کمبود این مواد برای ما منجر شده ولی دولت می گوید این قاچاق به نفع ماست! مالیات به شدت زیاد شده بدون این که برنامه ای برای هزینه کرد درست آن در راه پیشرفت کشور موجود باشد. قدر حسنی مبارک را ندانستیم. اینها دین را وسیله ای برای انحصارطلبی و طمع خود برای قدرت قرار داده اند وگرنه اصل نخست دینداری دروغ نگفتن است.” یک دوست من گفت: “در روزنامه خوانده بودم که مصر می خواهد ترکیه را الگو قرار دهد ولی گویا الگوی آنها ایران است نه ترکیه.” و سپس خنده ای پرمعنا کرد.